یکی از روش‌‌های مهم کنترل خوردگی در محیط‌‌های گوناگون، استفاده از بازدارنده‌‌‌‌هایی نظیر نیترات‌‌ها و کرومات‌‌هاست. یافتن ترکیبات جایگزین برای این ترکیبات، بنا به‌‌دلایل زیست محیطی از اهمیت بسیار بالایی برخوردار است. بنزوتری‌‌آزول و خانواده‌‌ی آزول‌‌ها یکی از این جایگزین‌‌ها به شمار می‌‌روند که به طریق شیمیایی و با اشتراک‌‌گذاری جفت الکترون ناپیوندی اتم نیتروژن با اوربیتال خالی فلز، روی سطح جذب شیمیایی می‌‌شوند و از انحلال و خوردگی آن جلوگیری می‌‌کنند. در این مقاله‌‌ی مروری، خلاصه‌‌ای از مطالعات صورت‌‌گرفته بر روی رفتار بازدارندگی این ترکیب شیمیایی بر خوردگی فلزاتی مانند مس و فولاد در محیط‌‌های اسیدی (حاصل از اسید هیدروکلریک و اسید سولفوریک) و بازی گزارش شده‌‌است. مطالعات نشان می‌‌دهند که این ترکیب به دلیل داشتن توانایی تشکیل کمپلکس‌‌های فلزی و رسوبات نامحلول تک‌‌لایه (در مقیاس مولکولی و کمتر از ۵۰ آنگستروم) بر روی سطح فلز، خاصیت بازدارندگی بسیار بالایی در تمامی محیط‌‌ها دارد. این ترکیب در محیط‌‌های اسیدی رفتار بازدارنده‌‌ی مختلط و در محیط‌‌های بازی رفتار بازدارنده‌‌ی آندی، را از خود نشان می‌‌دهد. افزایش غلظت این ترکیب تا مقدار بهینه، موجب کاهش چگالی جریان خوردگی می‌‌شود و افزایش بیش از حد آن، تاثیری در کاهش نرخ خوردگی ندارد. وجود هرگونه ناخالصی در محیط خورنده، با توجه به ایجاد رقابت بین مولکول‌‌های بنزوتری‌‌آزول و ناخالصی بر سر جذب در مناطق فعال فلز، می‌‌تواند تاثیرات چشمگیری در عملکرد بازدارندگی آن داشته باشد.